28 grudnia 2011

znieczulica, czyli o personelu pewnego szpitala

przed świętami znalazła się w szpitalu bliska mi osoba - wyniszczająca organizm choroba, jednoznaczne rokowania...stan chorej wymagał pilnej hospitalizacji. Po dwóch ! godzinach od wezwania przyjechało pogotowie, najpierw transport do szpitala dyżurującego, potem do placówki o dobrej renomie. Ponieważ do tej pory (przez ponad rok)  mieliśmy jak najlepsze doświadczenia ze służbą zdrowia - uprzejmość, kompetencja, życzliwość dla pacjenta - szokiem było to, czego doświadczyliśmy ze strony personelu szpitala w naszym dużym mieście... Już na izbie przyjęć z zachowania nieuprzejmej pielęgniarki i opryskliwego lekarza, który pacjentkę, świadomą i przytomną, potraktował jak ostatniego przygłupa, powinniśmy wywnioskować, co będzie dalej...a dalej było tylko gorzej. Gdy przychodziliśmy w odwiedziny, za każdym razem taki sam obrazek - roześmiane i plotkujące w dyżurce panie pielęgniarki (docierały do sali strzępy rozmów i chichów), wyniosłe jak udzielne królowe panie salowe, a wśród tego wszystkiego pacjenci - nieumyci, zalani własnym moczem, głodni i spragnieni. Poiliśmy i karmiliśmy nie tylko naszą bliską osobę, ale i pozostałe panie na sali, obłożnie chore, bo nikt z personelu tego nie robił (pani salowa stawiała talerz na szafce i odchodziła w siną dal, a jedzenie stało, bo nie sposób było wyciągnąć rękę, nie mówiąc już o pozycji siedzącej; za pół godziny udzielna księżna zabierała pełny talerz z komentarzem "nic pani nie je, to ja nie będę przynosić"). Błaganie o herbatę czy wodę do picia, prośba o zamknięcie okna, bo zimno (paniom pielęgniarkom przeszkadzał zapach, więc wietrzyły), pytania "ale tu mi pomogą, prawda?"; gdy szliśmy zapytać czy poprosić o cokolwiek, mieliśmy wrażenie, że jesteśmy intruzami; przerwana miła rozmowa o wzorze na bluzeczce czy zakupach przedświątecznych... Zero intymności, potworne upokorzenie, grubiaństwo, znieczulica...krzyki na pacjentów - nasza bliska osoba była trudnym  i roszczeniowym pacjentem, bo rozlała wodę na łóżko i prosiła o zmianę prześcieradła. Leżała tak na mokrym aż do naszego przyjścia...Targanie, poszturchiwanie, podniesiony głos, brak życzliwości - na porządku dziennym. A potem pan profesor, szef kliniki, orzekł, że można do domu; panie pielęgniarki na głos liczyły, kto zostanie na oddziale: sześć, wszystko nieprzytomne; to będzie łatwy dyżur...
Uciekaliśmy stamtąd w popłochu, przerażeni i świadomi faktu, że następnego dnia te panie będą składać życzenia zdrowia swoim rodzinom, o ironio losu.
A teraz siedzę i zastanawiam się, czy napisać list do pana profesora, hab. dr nauk medycznych czy jak tam plus inne tytuły na tabliczce
Pozdrawiam ciepło

24 grudnia 2011

Dobrych Świąt...

życzę Wam dobrych świąt, po prostu
życzę zdrowia, bo najważniejsze
życzę miłości, bo samotność nie jest dla człowieka
życzę radości z wszystkiego, co robicie w życiu
życzę spełnienia marzeń, ale nie wszystkich, bo o czymś trzeba marzyć
takie życzenia wysyłam do Was i w kosmos...

Wesołych Świąt :)

5 grudnia 2011

flejtuch górą!!!

przykro mi, że w okresie przedświątecznym pojawia się taki post, ale muszę się użalić i wyrzucić to z siebie, bo chyba pęknę ze złości...Ale po kolei.: mamy wątpliwą przyjemność wynajmować ludziom mieszkanie syna (jest dopiero na trzecim roku i sporo czasu minie, zanim w nim zamieszka; niewielka jak na moje miasto kwota wynajmu, ale starcza na studenckie wydatki i jeszcze na drobne oszczędności, np na wakacje). Ponieważ o tym, jacy ludzie wynajmują mieszkania i jak traktują nie swoją, a wynajmowaną własność, mogłbym książkę napisać, myślałam, że już nic mnie nie zdziwi. Okazuje się jednak, że byłam w błędzie: ostatnio opuścili wzmiankowane mieszkanie lokatorzy, którzy mieszkali w nim od roku, dzieci znajomych, przyjaciół właściwie; pomijam fakt, że umowę mieli podpisaną na trzy lata, a wyprowadzili się po roku...no ale nie z dnia na dzień, lojalnie uprzedzili...Klucze przywieźli do domu...mówiąc, że trochę posprzątali...Co znaczy trochę, przekonałam się po wejściu do mieszkania: brud, smród i ubóstwo. Porzucona pośrodku przedpokoju szczotka, mająca świadczyć o dobrych intencjach, koty z baranami ganiające swobodnie po podłodze, kuchnia do odkuwania, lodówka, z której wyczytać można jadłospis rodziny z co najmniej miesiąca, sedes...co tu dużo mówić...dwa ostatnie dni spędziliśmy z mężęm na kolanach, ze ścierą, ze szczotą, z proszkami do szorowania, z gumowymi rękawicami po łokcie, powstrzymując się od puszczenia jakże pospolitego pawia. Wykręcone żarówki, zabrane żyrandole - światła brak. Zastanawiam się, czy to taki duch w narodzie - nie moje, więc nie wstyd zostawić taki syf. Flejtuch górą!
Zamiast sprzątać swój własny dom na święta, planować dekoracje i cieszyć się Adwentem, spędziliśmy dwa upojne dni na usuwaniu cudzych brudów. Mam nauczkę: następnym razem oprócz kaucji zażądam bezzwrotnej kwoty na sprzątanie, płatnej z góry. Dwoje dorosłych ludzi miało co robić przez bite dwa dni, więc sprawna firma sprzątająca powinna się z tym uporać szybciej...Na szczęście mój M podszedł do sprawy filozoficznie...skoro jest brudno, to trzeba posprzątać, bo nie można przecież mieszkania w takim stanie pokazać nikomu...
Uff, wyżaliłam się... Pozdrawiam ciepło

16 listopada 2011

czy dzisiaj Mikołajki? czyli wygrane Candy w "Czarach - marach..." u Eli

wygrałam swoje pierwsze w życiu Candy - u Eli w "Czarach - marach z materiału":))) Radość ogromna, bo nie spodziewałam się...Zobaczcie sami, jaki cukieras do mnie przyjechał:
Wszystko pięknie zapakowane
Na początek:
potem przepiękna broszka, wykonana z najwyższą starannością
woreczek z haftem
piękna makatka na malutkim wałeczku (świetny pomysł)
ozdoba, która już ma swoje miejsce :)
wszystko pięknie zapakowane
notes własnoręcznie uszyty przez Elę
na koniec słodkości
dwie pyszne herbatki
broszka już przycupnęła na manekinie
Elu, dziękuję po stokroć...
Masz złote, utalentowane ręce
Nie wyobrażałam sobie, że dla kogoś zupełnie obcego można przygotować takie wspaniałości. Jeszcze raz, bardzo wzruszona, dziękuję :)

12 listopada 2011

11 11 2011

magiczne jedynki....
wczoraj przyszła na świat moja wnuczka....
w poprzednim poście pisałam o tym, że w długi weekend chyba nie za bardzo odpocznę, ale nie spodziewałam się, że z takiego powodu :) przecież do terminu zostały jeszcze dwa tygodnie. A tu przed ósmą rano telefon ze szpitala...urodziła  się Martyna....patrzyliśmy na cud życia, wzruszeni...
co tu mówić... bardzo się cieszymy.
Pozdrawiam w ten wyjątkowy dla nas dzień.


6 listopada 2011

niezwykła jesień

Na wielu blogach pojawia się zdanie: nie pamiętam tak pięknej jesieni....Tego roku jesień nas rozpieszcza, dając to, co ma najpiękniejszego. Niezwykłe kolory, szeleszczące, a nie mokre od deszczu liście, piękne słońce grzejące całkiem, całkiem...Pracuję w ogrodzie, grabiąc i otulając rośliny na zimę, i co chwilę podnoszę głowę, by popatrzeć na cudny widok. Drzewa prawie bezlistne, ale za to pod stopami...
Lubię moment, kiedy wychodzę rano z ciepłego domu w rześkie powietrze pachnące jesienią, liśćmi, ziemią, w powietrzu to nieuchwytne coś, snują się dymy z kominów, mgła podnosi się z wolna.
 Nie mam czasu na żadne dłubanie...Nawał prac powoduje, że nawet jeśli teoretycznie mam mało do zrobienia, to wykonywane czynności okazują się tak czasochłonne, że potem nie mam ochoty na nic innego... Zapadający zmierzch nastraja do odpoczynku z książką, czytam więc...Do wyszywania i szycia, do decoupage`u potrzebuję dziennego światła, a może to tylko wymówka?
Czekam z utęsknieniem na długi weekend, bo ten ostatni, związany z świętem zmarłych, był koszmarny. Nadmiar obowiązków przy niedoborze czasowym...Wszystko spada na nas, bo każdy ma jakiś powód, by nie wziąć na siebie części prac. Chciałabym odwiedzać groby moich bliskich nie w szalonym pędzie, nie między śniadaniem a proszonym, obowiązkowym obiadem, nie chcę gnać po kwiaty, z kwiatami, do samochodu, z samochodu...Futra i kożuchy, komentarze "a Zośka to nawet nie była"...Koszmar, który powtórzy się dopiero za rok. Na grób rodziców pojadę sama w sobotę.
Obiecuję sobie, że odpocznę w długi weekend...ale jak znam życie, coś trzeba będzie załatwić, gdzieś pojechać, posprzątać...wykonać zaległe prace...i tak minie ten czas.
Pozdrawiam ciepłojesiennie...



24 października 2011

zaklinanie jesieni

ususzyłam hortensje...
kupiłam dwie dynie...
upiekłam szarlotkę...
byleby tylko jesień trwała jak najdłużej, a zima nie przyszła aż do grudnia...

22 października 2011

trzy razy Kalina

Ostatnie wieczory spędziłam na lekturze biografii Kaliny Jędrusik. Nie przeszkadzało mi, że mam w domu już dwie książki jej poświęcone, byłam ciekawa, jak z przedstawieniem polskiej MM poradzi sobie  - znów - pan Dariusz Michalski, o którym wyrażałam się jakiś czas temu niezbyt pochlebnie. Tym razem napisał książkę, którą da się czytać, a osoba autora w tym nie przeszkadza.. Po lekturze nie mogłam nie przypomnieć sobie ponownie tamtych, wcześniej przeczytanych, pamiętałam bowiem ich klimat -  zupełnie różne opinie, punkty widzenia i emocje.

"Kalina Jędrusik" to książka rzetelna i ciekawa, takie miałam pierwsze wrażenie. Autor zebrał mnóstwo materiału, przeprowadził wiele rozmów z ludźmi, którzy dobrze znali aktorkę prywatnie i zawodowo; rodzina, znajomi, koledzy z teatru, telewizji, kabaretu, przyjaciele  na różnych etapach życia...kochankowie (niektórzy wspominali chętnie i  mało dyskretnie); często pojawiają się słowa samej Kaliny dotyczące jej pracy, małżeństwa, podejścia do zawodu; wiele mówiła o sobie, swym związku ze Stanisławem Dygatem...wiele gorzkich słów padło pod adresem ówczesnych władz, które zabroniły jej występów (rzekomo za krzyżyk na bujnym dekolcie). Czasem trudno się było oderwać od lektury, bo autor, by książka była wiarygodna, zastosował ciekawy zabieg - konfrontował z sobą relacje dwóch, czasem kilku osób, wypowiadających się na określony temat, rozprawiając się w ten sposób z krążącymi na temat Kaliny legendami. Na pewno ciężko pracowała...na pewno umarła przedwcześnie...na pewno na swój sposób kochała męża, mimo że tworzyli tzw. związek otwarty...na pewno była dla wielu osób denerwująca...dla jednych była wybitną aktorką, dla innych szepcącą i wzdychającą manierycznie mierną prowokatorką. W swoich oczach na pewno była kimś...protestowała przeciwko szufladkowaniu siebie, ale jednocześnie robiła wiele, by te utarte poglądy na swój temat potwierdzić...Wzruszyłam się niejeden raz; jest w książce opisana scena, w której Kalina Jędrusik stoi przy grobie swego męża i słyszy komentarz dwóch kobiet: "Podobno Dygat był mężem tej wariatki Jędrusik..." Wtedy odwróciła się i powiedziała:"Tak, ale tej wariatki nie zamieniłby na żadną inną".
Zupełnie inny charakter ma książka Magdy Dygat "Rozstania". To szalenie osobiste wyznanie najczystszej nienawiści, skrzętnie skrywanej pod maską pozornie obojętnych słów. Można sobie jedynie wyobrazić, jak strasznym szokiem dla szesnastoletniej dziewczyny był romans ojca, rozwód rodziców i szybkie ponowne śluby obojga. O ile zamążpójściu matki Magda Dygat poświęca niewiele miejsca, o tyle drugie małżeństwo ojca - z Kaliną Jędrusik - jest właściwie tematem tej książki. Kalina występuje tu zawsze jako "druga żona mojego ojca", kobieta na wskroś zepsuta i perfidna, wyrachowana, obłudna i fałszywa, do tego beztalencie. To ją autorka obarcza odpowiedzialnością za przedwczesną śmierć ojca; kiedy Dygat umierał na zawał, Kalina przebywała poza domem z najnowszym kochankiem. Nie ma właściwie w całej tej spowiedzi ani jednego ciepłego, życzliwego słowa na temat kobiety, która była macochą autorki przez 24 lata...a przecież listy przytoczone w pierwszej książce ukazują ich relacje jako co najmniej poprawne. Trauma z dzieciństwa, słowa skierowane do nieżyjącego od lat ojca wzruszają bardzo, ale na ile portret tego znanego małżeństwa (Dygatów) jest prawdziwy, trudno powiedzieć. W recenzjach, które ukazały się po wydaniu "Rozstań", można było przeczytać, że to swoista terapia, rozliczenie się z przeszłością zranionej i odtrąconej przez ojca z powodu innej kobiety córki. Smutna książka, ale uczucia najprawdziwsze.
Książka Piotra Gacka przypomina za to tort; pierwszy kawałek jest smaczny i je się go z przyjemnością; gorzej z następnymi...Gdy czyta się kolejne peany na cześć Kaliny Jędrusik, można doznać uczucia całkowitego przesłodzenia. W relacji wyraźnie zafascynowanego aktorką młodego autora Kalina to anioł w ludzkiej, jakże pięknej skórze: utalentowana, wyjątkowa osobowość, pochylająca się nad każdym potrzebującym, wspaniała kucharka, wybitna artystka...Świat nie poznał się na niej...a przecież to perła...Trudno powiedzieć, ile prawdy, ile kurtuazji jest we wspomnieniach ludzi, którzy ją znali, ale dzisiejsza młodzież powiedziałaby krótko: "Słodzisz". Dlatego czyta się tę książkę z takim uczuciem, jakby wbijało się kolejne ciastko z kremem u cioci na imieninach.
Idealne książki na jesienne wieczory...
Pozdrawiam ciepło


9 października 2011

lekarstwo na niepogodę

Zimno i pada deszcz, nie lubię, kiedy sprawdzają się takie prognozy pogody. Co innego, kiedy zapowiadają ciepło i...jest ciepło. Zdecydowanie jestem stworzeniem słońco - i światłolubnym. Sezon grzewczy ogłaszam za otwarty, piec dziś pracuje cały dzień. Humor poprawia sterta rogalików z makiem, upieczonych dzisiaj oczywiście z bloga Dorotus tu klik, z tym, że zamiast lukru daję zwykły cukier puder. Za to rogaliki są niezwykłe, zachwycają się nimi wszyscy nasi znajomi i cała rodzina.
Utarło się, że kiedy jedziemy zaproszeni na jakąś imprezę, zawsze piekę wzmiankowane...czekają już na nie z utęsknieniem, żadne frykasy nie są w stanie wytrzymać konkurencji.
 Rogaliki nie są skomplikowane w przygotowaniu, trzeba tylko właściwie zaplanować pracę, ciasto robię poprzedniego dnia i wkładam na całą noc do lodówki, sparzam też mak. Rano dziecko płci męskiej, lat 21, a więc krzepkie, mieli mak i wyrzucam wszystkich z kuchni. Okrągłe placki wykrawam dnem od tortownicy.
Smak - poezja, z kawą, czekoladą, czymś mocniejszym...
Pozdrawiam ciepło, częstujcie się...



6 października 2011

kolory jesieni czyli za co ją kocham...

Od jutra ma padać...kocham jesień, i tę słoneczną z babim latem, i tę ponurą, deszczową, gdy "o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny". Gdy ciepło, pracuję w ogrodzie, chociaż wracam późno z pracy, a mrok zapada szybko; gdy pada, robię pyszną kawę albo herbatę, szykuję coś słodkiego i siadam w fotelu pod pledem i z książką. Ponieważ dach już po remoncie :), mogę się nie martwić nadchodzącymi słotami. 
początek jesieni w ogrodzie
moje ulubione marcinki, w tle Diabolo
jeszcze raz zakwitł clematis
winobluszcz przebarwia się jesiennie
hortensje z różowych stają się bordowo - brązowe
lubię szelest jesiennych liści pod stopami
na zakończenie: dla wszystkich gości na blogu - róża z mojego ogrodu. Pozdrawiam ciepło, słoneczno - jesiennie.



3 października 2011

Jesienne różności

Tak pięknego września nie pamiętam od lat. Korzystam z pięknej pogody, ale nie zaklinam jesieni, lubię jej kolory i nawet ten szary nie jest zły. Zerwałam w ogrodzie ostatki lawendy i powiesiłam na świeczniku w sypialni, by przypominać sobie, że lato już niedługo.
Kupione na bazarze piękne czerwone kuleczki (nawet nie wiem, jak się nazywają).
Obok świeczniki z hurtowni papierniczej (stały obok jednorazowych chusteczek, kosztowały grosze); czasem kupuję rzeczy w bardzo dziwnych miejscach ("jeżeli w puszce po kawie jest cukier, to kawa będzie w pojemniku z napisem mąka")
Przeczytałam ostatnio na jakimś blogu, że wrzosy oznaczają smutek i zasmuciłam się, bo bardzo je lubię. Ostatnio poprosiłam M, który jechał do Castoramy, by kupił mi coś miłego (nie gwoździe i nie wkręty). Przywiózł osłonkę na wrzos i konewkę z tej samej serii. Wiem, że oklepany wzór, ale bardzo go lubię, mam sporo takich rzeczy do kuchni: butelkę na mleko, słodkie kubki, maselniczkę, cukiernicę...
Prosić M o cokolwiek jest dość ryzykowne; kiedyś, gdy jechał na giełdę roślin, poprosiłam o coś "zielonego" z nadzieją, że dostanę krzak róży, oleander, o którym od dawna marzyłam, może białą hortensję - dostałam dwa krzaki pomidorów malinowych, M osobiście ich doglądał, podlewał, przewiązywał, po czym skonsumował jedyne dwa maleńkie pomidorki z miną Robinsona Cruzoe.
Piękny...
Takie było niebo dzisiaj, idzie zmiana pogody...
Ściskam kciuki za Sylwię, która w sobotę rzuca palenie...Uda się!
Pozdrawiam ciepło wszystkich podczytywaczy.




1 października 2011

lustro

Mam hopla na punkcie luster i wcale nie dlatego, że jestem urody przecudnej i muszę się przeglądać nieustannie...Najbardziej w lustrze podoba mi się rama i to, co można z nią zrobić. Na allegro bywają takie okazje, że grzechem byłoby nie kupić. Jakiś czas temu za grosze nabyłam lustro z przeznaczeniem do sypialni, nad komodę. Przyjechał rump, czarny, mroczny i ponury... Pomalowałam, przetarłam, pozłociłam porporiną. Efekt:
Komoda również z tzw. odzysku, kupiona wiadomo gdzie, miły pan przywiózł mi ją do domu, wypakował, wstawił. Blat wyszlifowany i pociągnięty bejcą, powoskowany, a szuflady, wiadomo, pastelowa orchidea. Jest pakowna, trzymam w niej wszystko, dokumenty, rachunki, koronki, materiały do szycia...
Ostatnio namiętnie przekopuję się przez własne piwnice. Oprócz ton śmieci odnajduję prawdziwe skarby, m. in. stary manekin, sfatygowany, ale przez to piękny. Obszyję go nowym materiałem, a na razie robi za wieszak na biżuterię.
W planie mam lustro do przedpokoju...
Pozdrawiam ciepło